Je kan er de vinger niet opleggen.
Een rare vervreemding die zich meester van je maakt. Een mist die niet wil optrekken. De
anders zo vertrouwde gezichten die nu als grauwe schimmen bewegen in je ooghoek.
Je omgeving hoort ze niet, de interne monologen die rondstuiteren in je hoofd. T erwijl je
belaagd wordt door een teveel aan onbestemd voelen, raast de wereld rondom je verder
alsof er niks aan de hand is.
Alleen, jíj bent niet dezelfde. Niet sinds je die serie zag en je totaal onvoorbereid onder de
gordel werd geraakt. Een tederheid tussen twee opgroeiende jongens, zo puur in beeld
gebracht dat het je de adem benam. Een knagende nostalgie die je pakt op een
onbewaakt moment. Het gemis van iets dat nooit meer zal zijn. Daar wellen ook de tranen
op. Schijnbaar uit het niets, met je blik op de weg en je handen op 10 voor 2.
Thuis kabbelt alles verder; niemand die iets merkt. Een huishouden delen maakt ons
minder alert. De aandacht verslapt. Terwijl je door de jaren heen steeds meer opgaat in het
decor, durft de sprankel wel eens doven. Smeulende vuurtjes geven echter wel warmte. Ze
zijn veiliger, behaaglijker dan allesverterende vlammen. Dat wéét je. Je ergert je aan je
eigen onredelijkheid.
De vriendin die je pad kruist, krijgt de hele verwarrende mikmak over zich gekieperd. Ze
luistert, glimlacht, kijkt vertederd, neemt je hand en knikt. Als ze spreekt, wordt de vinger er
eindelijk op gelegd: progesteron, oestrogeen, testosteron.
Aan motivational quotes, zelfhulpboeken en lifecoaches geen gebrek.
“Geef richting aan je leven!”. Wat. Een.Grap. Ons bewust brein mag ons gedrag proberen te sturen zoveel het wil, maar uiteindelijk is het onze hormoonhuishouding die heel ons denken, voelen en zijn bepaalt. Niks tegen te beginnen, en dus ook niks te verwijten.
Ik ben 54. Zet je maar schrap!
